นิราศยุคเก่า มักจะต้องแฝงอารมณ์โศก เพราะจะต้องจากบ้านเรือน จากคนรักไปไกลนานหลายวัน การเดินทางก็มักทุรกันดาร ตกระกำลำบาก เลยเศร้าแล้วเศร้าอีก ระหว่างทางมองเห็นอะไรก็ให้คิดถึงคนรัก ความหลัง รำพึงรำพันกันไปตลอดทางเปรียบเทียบกับการเดินทางไปไหนต่อไหนในยุคนี้ ที่สะดวกสบาย ระยะทางที่เคยใช้เวลาเป็นเดือนเป็นปี อาจเดินทางได้แค่วันเดียว แถมสื่อเทคโนโลยีก็ช่วยให้คนรักอยู่ใกล้แค่ปลายนิ้ว กดนิดเดียวก็ได้ยินเสียง มองเห็นหน้ากันได้ คุยกันไปเม้าท์กันมา แป๊บเดียว ได้เวลากลับมาเจอกันอีกแล้ว เรื่องทำนองนิราศก็เลยตกยุคไปโดยปริยาย
ไปเยี่ยมแล้วก็ต้องบันทึกความทรงจำ ซึ่งก็แสนสะดวกสบาย ง่ายแค่ปลายนิ้ว กด...แชะ ก็ได้ทั้งภาพ สีสัน หรือเอาเสียง มีความเคลื่อนไหวด้วยก็ยังได้ อยากบอกเล่าเรื่องราวให้ใครฟังก็กดอีกทีสองที ทั้งหลายทั้งปวงก็เผยแพร่ไปตามใจฝัน ไม่ต้องอาศัยความเป็นนักเขียน เป็นกวี กลั่นกรองเรื่องราวกันเป็นเดือนเป็นปีเหมือนสมัยก่อน ๆ
เจ้าฟ้ากุ้ง สุนทรภู่ ฯลฯ เป็นนักถ่ายทอดเรื่องราวที่ตกยุคไปแล้วจริง ๆ
ที่มาแนวแปลก ก็อย่างในนิทานเวตาล ที่เชียร์ให้เดินทางท่องเที่ยวไปดีกว่า อย่างข้อความที่พราหมณ์หนุ่มยกมาประชันกัน บอกว่า
"จงจรเที่ยว เทียวบทไป
พงพนไพร ไศละลำเนา
ดุ่มบทเดิน เพลินจิตเรา
แบ่งทุขะเบา เชาวนะไว"
มิหนำซ้ำ ยังกล่าวอีกว่า
"ชายหาญชาญเที่ยวเทียวไป ทุกแคว้นแดนไพร และอาจประสบพบสุข
ชายใดอยู่เหย้าเนาทุกข์ ไม่ด้นซนซุก ก็เชื่อว่าชั่วมัวเมา"
ถึงขนาดว่า ใครไม่เที่ยวไปถือว่าชั่ว เอายังงั้นเลย....
จึงมีเรื่องราวของมหาฤาษีหลายตน ทั้งที่เคยเป็นกษัตริย์และเศรษฐี แต่ออกบวช หรือไม่ก็ออกไปตั้งสำนักสั่งสอนศิษย์เมื่อถึงวัยชรา
การท่องเที่ยวของพราหมณ์กับการท่องเที่ยวสมัยนี้จึงนับว่าเป็นคนละเรื่อง
สมัยนี้ คนมีบุญเยอะ การท่องเที่ยวจึงเป็นไปได้ ง่ายกว่าสมัยสุนทรภู่อย่างเทียบกันไม่ติด
และนิราศสไตล์สุนทรภู่ก็ตกยุคไปแล้วจริง ๆ อย่าว่าแต่คนจะเขียนเลย อ่านยังไม่ค่อยจะอ่านกันแล้ว
สู้ไลน์ ไอจี เฟสบุ็ค ไม่ได้ ทันใจดี
ยุคนี้เที่ยวไหนก็ได้ในฝ่ามือจริงๆค่ะ
ตอบลบ