ในพจนานุกรม จะมีบางคำที่วงเล็บ (โบ) ไว้ข้างท้าย หมายความว่าเป็นคำโบราณที่เลิกใช้กันไปนานแล้ว อาจจะมีปรากฏอยู่ก็แต่ในหนังสือเก่า ๆ คนรุ่นเราส่วนมากไม่เคยรู้จัก
ส่วนคำ หรือสำนวนในสมัยนี้ ที่เรารู้จักและเคยใช้กันอยู่ หลายคำก็มีแนวโน้มว่าจะกลายเป็นคำโบราณไปในไม่ช้า อย่างเช่น
สัมมาคารวะ คำนี้ระยะหลัง ๆ ทำท่าว่าจะเสื่อมความนิยม คนสมัยก่อนสั่งสอนกันมาแต่เล็กแต่น้อยให้มีสัมมาคารวะ ยกย่องคนที่สูงกว่า ด้วยชาติวุฒิ วัยวุฒิ คุณวุฒิ แต่ยุคนี้ไม่สนใจไยดีแล้ว การแสดงออก และคำพูดจาแสดงออกชัดเจนว่าไม่เคยมีใครสั่งสอนหรือสอนแล้วไม่จำ คำว่าสัมมาคารวะจึงไม่มีในจิตสำนึก จะวุฒิไหนก็ไม่เคยรับรู้ อยากก้าวร้าวหยาบหยามผู้ที่สูงกว่าด้วยประการทั้งปวงก็แสดงออกมาได้ ไม่สะดุ้งสะเทือน ไม่รู้สึกผิด ส่วนคนที่รู้เห็น ได้ยินได้ฟัง จะรู้สึกหรือไม่รู้สึกก็ขึ้นอยู่กับว่าเคยได้รับการสังสอนอบรมกันมามากน้อยแค่ไหน
รักนวลสงวนตัว สำนวนนี้เคยเป็นคุณสมบัติของผู้หญิงดีๆ สมัยก่อน แต่มาถึงสมัยนี้ก็กำลังจะหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะผู้หญิงยุคใหม่ไม่รักไม่สงวนอะไรกันแล้ว
สมัยก่อนเคยมีคำกล่าวเชิงปรามาสผู้ชายบางคนว่า "ไม่ได้เห็นขาอ่อน" คือไม่มีหวังได้เชยชมสาวเจ้า เพราะขาอ่อนเป็นของสงวน ไม่เปิดให้ใครเห็นง่าย ๆ แต่สมัยนี้ถือว่าขาอ่อนเป็นของสาธารณะ ใครอยากดูก็ดูได้ทุกที่ ทุกเวลา ไม่มีการสงวนอะไรไว้อีกต่อไป มีแต่เชื้อเชิญ
แต่สำนวนที่กลับมาอยู่ในสมัยนิยมคือ "ชิงสุกก่อนห่าม" ถึงขนาดที่มีการรณรงค์ให้เก็บอีกนิด สงวนไว้อีกหน่อย ก็ยังยั้งไม่หยุดฉุดไม่ไหว จนเมืองไทยเป็นเจ้าของสถิติมีแม่วัยรุ่น ตั้งครรภ์ไม่พร้อมเป็นอันดับหนึ่้งในเอเซีย
อาย คำกล่าวโบราณๆ อีกเหมือนกัน กล่าวว่า ความอายเป็นอาภรณ์ของสตรี แต่ตอนนี้ผู้หญิงยุคใหม่ สลัดทิ้งทั้งอาภรณ์และความอาย มีแต่กล้า กล้าพูด กล้าแสดง กล้า ฯลฯ จะรักใครเกลียดใครต้องแสดงออกให้สุด ๆ เหมือนมนุษย์ยุคหินเก่า ไม่ใช่มนุษย์ที่ผ่านวิวัฒนาการมานานนักหนาไม่เฉพาะสาว ๆ ที่เลิกอาย คนใหญ่คนโตระดับประเทศก็ดูเหมือนเลิกอายกันไปหมด ทำผิดทำชั่ว คนจับได้ไล่ทันทวงถามความรับผิดชอบก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ หาเรื่องแก้ตัวไปได้น้ำขุ่นคลั่ก ใครอยากวิพากษ์วิจารณ์ ตั้งฉายาอะไร ยังไง ไม่สนใจ...ไม่อายเสียอย่าง ใครจะทำไม
ส่วนตัวอักษรไทยที่เราเคยเรียนมา มี ๔๔ ตัว บางตัวอาจกลายเป็นอักษรโบราณ ที่น่าจะคงอยู่ได้ไปอีกนาน เห็นจะเป็นอักษร ข เพราะยิ่งนับวัน คนไทยยิ่งเคยนิยมการขอ สนองนโยบายพี่มีแต่ให้ แต่เงินของใครพี่ไม่สน ส่วนอักษรที่คงจะต้องหายไป คืออักษร พ เพราะยิ่งขอยิ่งได้ แต่ให้เท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอถึงจะรู้ว่าทุกอย่างต้องมีการเปลี่ยนแปลง แต่การเปลี่ยนแปลงบางอย่างก็น่าใจหาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น